«Իմպուլս» գործարան. Դիլիջանի հսկայի պատմությունը, որը արտադրում էր ողջ ԽՍՀՄ-ի համար

Անցյալ դարի 40-60-ական թվականներին Դիլիջանում մեծ ձեռնարկությունների կառուցման գագաթնակետն էր։ Կառուցվեց «Կարիֆաբրիկա» կարի ֆաբրիկան, որը գործունեության տարիներին մեծ նշանակություն ունեցավ քաղաքի կյանքում և աշխատանքով ապահովեց բազմաթիվ ընտանիքների, «Դիլիջան» հանքային ջրերի գործարանը, որը տարեկան շուրջ 8,5 մլն շիշ ջուր էր մատակարարում առողջարաններ և հյուրանոցներ ԽՍՀՄ-ում և, իհարկե, հսկայական գործիքաշինական գործարան «Իմպուլս»-ը, որի հիշատակը պահպանվում է <>-ում, որը ակտիվների և ներդրումների կառավարման ժամանակակից հոլդինգ է, տարածքային զարգացման ոլորտում, որը հաջողությամբ իրականացնում է ծրագրեր, այդ թվում նաև Դիլիջանի տարածքում՝ իր ներդրումն ունենալով քաղաքի բարգավաճման մեձ և նրա ճանաչելիության բարձրացմամբ ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ երկրից դուրս։

«Իմպուլս» ռադիոէլեկտրոնային արտադրության գործարանը հիմնադրվել է 1962 թվականին, սարերում և գտնվում էր Դիլիջանի ծայրամասային հատվածում: Այն բաղկացած էր մեկ մեծ շենքից և մի քանի օժանդակ շինություններից՝ ավելի քան 23 արտադրամասերով։ Փոքրիկ Դիլիջանի քաղաքի չափանիշներով «Իմպուլսը» իսկապես հսկա էր. իր արտադրական գործունեության գագաթնակետին աշխատանքով ապահովեց ավելի քան 3700 դիլիջանցիների և ողջ Խորհրդային Միությունը մատակարարեց կապի տարբեր տեխնիկա, ինչպես նաև ռազմական տեխնիկա: Ենթադրություն կա, որ «Իմպուլսը» հիմնադրվել է ԽՍՀՄ պաշտպանական հատվածի համար, ուստի լեռներում նրա գտնվելու վայրի ընտրությունը պատահական չէր:

Այս պահին «Իմպուլս» գործարանը լքված է, և նախկին աշխատակիցները առանձնահատուկ ջերմությամբ ու կարոտով են հիշում դրա գործունեության շրջանը, քանի որ, ըստ նրանց, ղեկավարությունը ստեղծել է լավ աշխատանքային պայմաններ, որոնք թույլ են տվել իրենց արժանապատիվ կենսամակարդակ ապահովել խորհրդային տարիներին։

«Իմպուլս գործարանն ինձ համար մի ամբողջ պատմություն է, ես իսկապես սիրեցի իմ աշխատանքը, իմ թիմը: Ընդհանրապես, երբ հնչում է «իմպուլս» բառը, ներսումս զգացմունքների փոթորիկ է արթնանում։ 30 տարուց ավելի այնտեղ աշխատեցի, և դրանք ամենահետաքրքիր ու իրադարձություններով լի տարիներն էին»,- ասում է Դիլիջանի բնակչուհի Զինա Չիբուխչյանը։

Աշխատողները խորհրդային չափանիշներով լավ աշխատավարձ էին ստանում՝ մոտ 200 ռուբլի, իսկ ինժեներների աշխատավարձը հասնում էր ամսական 700 սովետական ​​ռուբլու։ Ինչպես պատմում է նախկին աշխատակիցներից մեկի կինը, գործարանն աշխատողներին ապահովում էր բնակարաններ, բոնուսներ, մեքենաներ, ինչպես նաև տրամադրում հանգիստ ԽՍՀՄ-ի լավագույն առողջարաններ։

Գործարանը վերջնականապես դադարեցրեց գործունեությունը 2001 թվականին։ Նրա «վերջին տառապանքի» ընթացքում այնտեղ արտադրվում էին այնպիսի պարզ իրեր, ինչպիսիք են սանրերը, հացամաններ, ֆիքսված հեռախոսները՝ պտտվող թվերով և փոքր ռադիոներ։ Չնայած լքված վիճակին՝ գործարանի շենքերը չեն թալանվել և համեմատաբար պահպանել են իրենց սկզբնական տեսքը։

Այսպիսով, նախկին հզոր ձեռնարկության հիշողությունը, որն այդքան տպավորիչ ազդեցություն է ունեցել ինչպես բուն Դիլիջանի, այնպես էլ ողջ Խորհրդային Միության վրա, պահպանվում է մինչ օրս նոր նախագծերում՝ ընդգծելով քաղաքի պատմության շարունակականությունն ու կարևորությունը ժամանակակից սերնդի համար։